W obliczu postępującego chaosu legislacyjnego i „przeregulowania” wielu dziedzin systemu prawnego, pojawia się oczywiste pytanie: dlaczego nie powrócić do tradycyjnego modelu regulacji obejmującego jedynie zasady ogólne a odrzucającego kazuistykę regulacji szczegółowych, które tworzą kolejne wyłomy odwracające metodę reguły i wyjątku? W obliczu kryzysu gospodarczego oczywistym jest, że dochodów budżetowych bynajmniej nie zapewnią nakazy prawne – nawet prawidłowe w sensie legislacyjnym – ale wola podatników, aby regulować ciążące na nich zobowiązania podatkowe. Ustawodawca powinien więc w jak najszerszym zakresie zachęcić obywateli i przedsiębiorców do dobrowolnego regulowania tych zobowiązań. Z punktu widzenia dochodów budżetowych nie idzie o rację w sporze na temat interpretacji przepisu, ale o pieniądze, co otwiera pole do quasi-biznesowych uzgodnień między władzą a obywatelem (przedsiębiorcą), niezależnie od sporów o prawo. Mimo że takie podejście intuicyjnie może się kłócić z ideą demokratycznego państwa prawnego, obecna sytuacja gospodarcza zmusza rewizji tradycyjnego pozytywizmu prawniczego. Być może za cenę spokoju społecznego i braku ingerencji władzy publicznej w indywidualne rozliczenia podatkowe lepiej dać szanse podatnikom zapłacić tyle podatku, ile chcą i mogą, niż dążyć do – najczęściej bezskutecznej – egzekucji każdej przysłowiowej złotówki?
Zarysowane powyżej dylematy z całą pewnością wymagają dyskusji naukowej, która to miała miejsce w sali UW, z udziałem mecenasa Andrzej Dmowskiego, który wygłosił wykład nt.: "Czy w systemie podatkowym powinny funkcjonować konsensualne metody określenia wysokości zobowiązania podatkowego na wzór art. 335 i art. 387 k.p.k.?".
