Reguła in dubio pro tributario to dyrektywa interpretacyjna, na podstawie której w sytuacji pojawienia się wątpliwości w zakresie obowiązujących przepisów prawnych organ wydający rozstrzygnięcie ma orzekać na korzyść podatnika wszelkie wątpliwości prawne niedające się usunąć za pomocą dostępnych reguł wykładni.
Reguła in dubio pro tributario to dyrektywa interpretacyjna, na podstawie której w sytuacji pojawienia się wątpliwości w zakresie obowiązujących przepisów prawnych organ wydający rozstrzygnięcie ma orzekać na korzyść podatnika wszelkie wątpliwości prawne niedające się usunąć za pomocą dostępnych reguł wykładni.
Zadaniem tego przepisu jest zapewnienie lepszej ochrony podatnika w procesie stosowania prawa. W rezultacie przedmiotowa reguła znajdzie zastosowanie wtedy, gdy istnieją chociażby dwie różne i prawnie dopuszczalne drogi interpretacji i rozumienia tego samego przepisu prawa podatkowego. Sprowadza się to do kwestii odmiennej interpretacji przepisów prawa podatkowego dokonanej przez podatnika oraz przez organ podatkowy dokonujący rozstrzygnięcia w sprawie tego podatnika.
Zgodnie z treścią art. 2a ordynacji podatkowej „niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika". Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Trybunał Konstytucyjny „zasada in dubio pro tributario, (...) nakazuje – w przypadku nieusuwalnej wieloznaczności przepisu prawnego – odtworzyć z niego normę prawną, która uwzględnia interes podatnika" (wyr. Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 lipca 2014 roku, P 49/13, Dz.U. z 2014 r. poz. 1052; wyr. Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2013 roku, SK 18/09, Dz.U. z 2013 r. poz. 985). W rezultacie wszelkie niejasne regulacje prawne nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika, ponieważ nie może on ponosić negatywnych konsekwencji nieprecyzyjnego formułowania przepisów prawa podatkowego przez ustawodawcę.
Niemniej w praktyce bardzo często przedmiotowa reguła nie jest stosowana przed organy podatkowe. Pomimo tego, że podatnik powołuje się na regułę in dubio pro tributario to organy podatkowe dokonując wykładni danego przepisu w danym stanie faktycznym, uznają, że przepisy prawne nie budzą wątpliwości, a w zakresie stanu faktycznego organ dokonał wystarczających ustaleń. Jednak podkreślić należy, iż stanowisko sądów administracyjnych w powyższym zakresie różni się od prezentowanego przez organy podatkowe, które są głównym adresatem przepisu art. 2a ordynacji podatkowej.
Fakt umiejscowienia art. 2a w przepisach ogólnych, tj. w dziale I ordynacji podatkowej wskazuje na to, że ustawodawca przewidział, iż zastosowanie tego przepisu nie jest ograniczone do postępowania podatkowego zmierzającego do wymierzenia zobowiązania, ale obejmuje również postępowanie w przedmiocie udzielenia interpretacji indywidualnej, a także kontrolę podatkową oraz postępowanie kontrolne prowadzone przez organy kontroli skarbowej.
Szerzej kryterium niedających usunąć się wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego zostanie omówione w części drugiej artykułu.
Autor 
Piotr Bachnik
Adwokat w kancelarii Russell Bedford Poland, związany z firmą od lutego 2016 roku. Posiada wykształcenie prawnicze, ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oraz jest absolwentem Szkoły Prawa Włoskiego i Europejskiego na WPiA UW prowadzonej wspólnie z Wydziałem Prawa Uniwersytetu w Katanii, Włochy. W latach W latach 2014-2016 pracował w kancelarii Mamiński & Wspólnicy. Specjalizuje się w prawie karnym, egzekucji sądowej oraz prawie cywilnym. Posługuje się językiem angielskim wraz z terminologią prawniczą.
