W stosunku do jednego z naszych klientów wykonujących działalność gospodarczą w przedmiocie świadczenia usług ochrony osób i mienia organ nadzorujący wszczął postępowanie kontrolne upatrując rażącego naruszenia przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, a następnie wydał decyzję o cofnięciu koncesji. Klient nie zgadzając się z decyzją organu zaskarżył rozstrzygnięcie do wojewódzkiego sądu administracyjnego, który podzielił argumentację spółki i uchylił zaskarżoną decyzję.

Następnie orzeczenie zostało zaskarżone przez organ do NSA, który oddalił skargę organu,  a tym samym wyrok wojewódzkiego sądu administracyjnego stał się prawomocny.

W okresie pomiędzy wydanym wyrokiem I instancji a planowanym rozpatrzeniem sprawy przez NSA klient kancelarii postanowił zmienić siedzibę spółki i tak też zrobił. Należy pamiętać, iż przepisy ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia określają elementy składowe treści koncesji oraz termin, w którym należy powiadomić organ o dokonanych zmianach.  

Zgodnie z  art. 18 ustawy z 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia:

1. Koncesja zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo adresu zamieszkania;

1a) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo informację
o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);

2) imiona i nazwiska wspólników lub członków zarządu, prokurentów oraz pełnomocników
w razie ich ustanowienia, ze wskazaniem osób wpisanych na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego;

3) określenie zakresu działalności gospodarczej i formy usług;

4) wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej;

5) określenie czasu jej ważności;

6) określenie obszaru wykonywania działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia oraz datę jej rozpoczęcia.

2. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 16.
3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 1a, 2 i 4, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.

W przypadku gdy przedsiębiorca nie powiadomi organu o zmianach, o których mowa w art. 18, naraża się na konsekwencję w postaci możliwości wszczęcia przez organ postępowania administracyjnego, które może skutkować nawet odebraniem koncesji.[1]

Klient kancelarii prowadzący działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zmienił siedzibę spółki oraz powiadomił organ o zmianie. Jednakże ku zdziwieniu klienta organ w oparciu o treść art. 97 § 1 pkt 4 kpa zawiesił postępowanie administracyjne  argumentując, iż zawieszenie postępowania jest obligatoryjne z uwagi na potrzebę oczekiwania na wynik postepowania sądowo-administracyjne prowadzonego przez NSA, albowiem od rozstrzygnięcia sądu zależeć będzie kierunek załatwienia przedmiotowej sprawy.  

Przepis art. 97 § 1 pkt 4 kpa stanowi, że organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Przedmiotowe postanowienie, w którym organ zawiesił postępowanie pozbawione było treści zagadnienia wstępnego. Działając w imieniu klienta złożyliśmy skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której zarzuciliśmy naruszenie przepisów odwołujących się do samego uzasadnienia orzeczenia pozbawionego uzasadnienia prawnego tj. obligatoryjnego elementu każdego wyroku bądź postanowienia sądowego.

Podnieśliśmy zarzut braku konieczności zawieszenia postępowania, bowiem nie zachodziły przesłanki nakazujące dokonanie tejże czynności prawnej, nadto sąd nie przedstawił zagadnienia prawnego. WSA w Warszawie podzielił nasze stanowisko, iż zagadnieniem wstępnym jest tylko taka kwestia, która uniemożliwia wydanie rozstrzygnięcia w danej sprawie. Natomiast to, że wynik innego postępowania może mieć wpływ na treść decyzji, nie może świadczyć o istnieniu zagadnienia wstępnego.

Opisana sprawa dotyczy sprawy toczącej się pod sygnaturą: V SA/Wa 2099/22 (wyrok jest prawomocny).

[1] art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia

Autor: Michał Pankiewicz

Prawdopodobnie polskim przedsiębiorcom nie trzeba przedstawiać tego, jaki był cel programu rządowego związany „Tarczą 2.0”, który był realizowany przez Polski Fundusz Rozwoju S.A. Wspomnieć jedynie należy, iż w ramach wszystkich tarcz PFR S.A. rząd wypłacił ok. 73,2 mld złotych około 353 tysiącom przedsiębiorców[1] .