Wspólnotowe dyrektywy podatkowe¹ oraz przepisy ustawodawstwa krajowego² regulują kompleksowo zagadnienie opodatkowania energii elektrycznej podatkiem akcyzowym. Energia elektryczna stanowi również wyrób akcyzowy w świetle ustawy o podatku akcyzowym³. Podatek akcyzowy jako selektywny podatek konsumpcyjny⁴ powinien być proporcjonalny do poziomu faktycznej konsumpcji energii elektrycznej⁵. Zgodnie z art. 21 ust. 5⁶ Dyrektywy Energetycznej, sprzedaż energii elektrycznej nie powinna być opodatkowana akcyzą przed etapem sprzedaży konsumentowi ostatecznemu. Kluczowym aspektem opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej na etapie jej dostawy do konsumenta jest założenie, że straty związane z przesyłem energii nie powinny podlegać opodatkowaniu. Przyjęcie przeciwnego założenia, iż opodatkowanie akcyzą energii następuje na etapie produkcji (a nie w fazie sprzedaży do odbiorcy ostatecznego), powodowałoby pobieranie podatku od energii elektrycznej faktycznie niedostarczanej do odbiorcy, a podlegającej stracie w czasie procesu jej przesyłu. Należy podkreślić, iż uprzednio obowiązujące przepisy ustawy o podatku akcyzowym naruszały przedmiotową zasadę⁷. Polski ustawodawca – korzystając z uprawnienia określonego w Dyrektywie Energetycznej – wprowadził do krajowego systemu prawnego zwolnienie przedmiotowe dla energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych źródeł energii, w oparciu o mechanizm potwierdzający umorzenie świadectwa pochodzenia energii.