Narzędzia reklamowe i informacyjne

Wśród najpopularniejszych materiałów wspierających sprzedaż, czyli tzw. materiałów POS (ang. point of sales materials), należy wyróżnić artykuły takie jak np. stojaki na ulotki, wobblery, foldery reklamowe, naklejki czy makiety. Szczególnego znaczenia w świetle zeszłorocznej zmiany przepisów ustawy o VAT nabiera właściwa kwalifikacja drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.

Na wstępie należy przedstawić stan prawny, z którego wynikają wątpliwości w zakresie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) przez dostawę towarów, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

• wszelkie inne darowizny,

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Dla omawianej sprawy kluczowe znaczenie ma nowelizacja ustawy o VAT, w wyniku której nastąpiła zmiana treści przepisu art. 7 ust. 3.:

• do 31.03.2013 r. stanowił on, że przepisu art. 7 ust. 2 „nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek”;

• od 1.04.2013 r. obowiązuje natomiast w następującym brzmieniu: „przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika”.

Jak wynika z porównania powyżej przytoczonych wersji przepisu, w jego obecnym brzmieniu nie znalazło się sformułowanie nawiązujące do „drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych”. Było to przyczyną powstania wątpliwości podatników, czy dostawa tego typu artykułów powinna w nowym stanie prawnym podlegać obowiązkowi podatkowemu na gruncie ustawy o VAT.

Pomimo upływu roku od wejścia powyższych zmian w życie, kwestia ta nadal pozostaje kontrowersyjna. Podatnicy wciąż wyrażają wątpliwości, czy nieodpłatne przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych podlega opodatkowaniu.

Omawianej kontrowersyjnej kwestii dotyczyła interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wydana w dniu 21 stycznia 2014 r., sygn. IPPP2/443-1151/13-2/AO.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynikało, że spółka nabywała drukowane materiały reklamowe i informacyjne takie jak np. foldery, katalogi czy torby papierowe, w celu ich przekazania sieciom sklepów, które nabywały wyprodukowane przez nią towary. Wszystkie drukowane materiały zawierały albo logo spółki albo logo, zdjęcie lub opis reklamowanego towaru. Przy nabyciu wspomnianych materiałów spółce przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego. Wnioskodawca wskazał, że celem przekazania tych materiałów była reklama i informacja o towarach znajdujących się w ofercie spółki i zachęta do ich zakupu, przy czym kontrahent nie otrzymywał możliwości korzystania z towaru w sensie ekonomicznym.

Organ interpretacyjny zwrócił uwagę na fakt, że u podstaw podatku VAT leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji, co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Zaznaczył, że podatek VAT obciąża konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) ze skutkiem zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby przez konsumenta.

Mając na względzie powyżej przedstawione założenia podatku VAT, organ stwierdził, że drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji nie stanowią towarów, które mogą podlegać konsumpcji. Tym samym odbiorca przekazywanych towarów nie konsumuje ich, a w wyniku dokonanej dostawy nie zostaje zaspokojona jakakolwiek potrzeba – nie pojawia się przysporzenie majątkowe, gdyż kontrahent nie otrzymuje możliwości korzystania z towaru w sensie ekonomicznym.

W interpretacji organ odniósł się również do regulacji dotyczących „prezentów o małej wartości”. Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT przekazywanych prezentów o małej wartości nie rozumie się jako dostawy towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 4 przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

• o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;

• których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

Oran stwierdził, że nawet jeżeli następuje nieodpłatne przekazanie materiałów reklamowych i informacyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 zł nie stanowi to czynności, z którą ustawa o VAT wiązałaby powstanie obowiązku podatkowego.

Podsumowując, zgodnie z omawianą interpretacją nieodpłatne przekazanie kontrahentom drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie stanowi czynności, z którą ustawa o VAT wiązałaby powstanie obowiązku podatkowego i to niezależnie od ograniczeń wynikających z regulacji dotyczącej „prezentów o małej wartości”.