Otrzymanie dywidendy to podstawowe uprawnienie udziałowca spółki z o.o. i akcjonariusza spółki akcyjnej. Zarówno wspólnik, jak i akcjonariusz mają prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników (walnego zgromadzenia w przypadku spółki akcyjnej). Wynika to − w przypadku spółek z o.o. − z art. 191 § 1 Kodeksu spółek handlowych z 15 września 2000 r.¹ (dalej k.s.h.), a w przypadku spółek akcyjnych − z art. 347 § 1 k.s.h. Rodzi się jednak pytanie, istotne z punktu widzenia udziałowca i akcjonariusza, jak też samej spółki, dotyczące zasady ustalania terminu, w którym należy wypłacić dywidendę.

Niezależna władza sądownicza jest jednym z fundamentów zasady demokratycznego państwa prawa. Władza sądownicza jest jednym z trzech rodzajów władzy – obok władzy ustawodawczej i wykonawczej – w systemie trójpodziału władzy Monteskiusza¹. Niezależność sądów i niezawisłość sędziów są oparte na całym szeregu prawnych gwarancji, zarówno w Konstytucji RP², jak i w ustawach zwykłych.

Planowanie podatkowe jest istotnym elementem procesu inwestycyjnego. Znajomość przepisów podatkowych jest tu potrzebna każdemu przedsiębiorcy – zarówno sprzedającemu, jak i kupującemu. Korzyści podatkowe, jakie płyną z opodatkowania czynności dostawy nieruchomości, np.: brak obowiązku korekty podatku naliczonego; brak opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych; uzyskanie statusu czynności opodatkowanej z wykazanym podatkiem powodują, że należy z wielką uwagą dokonywać oceny stanu faktycznego – w szczególności, gdy podatnik ma wpływ na kształtowanie niektórych jego elementów, skutkujące zmianą kwalifikacji podatkowej.

Najbardziej bolesną dla podatników zmianą w zakresie transakcji z podmiotami powiązanymi, która weszła w życie z początkiem 2018 r., jest ograniczenie zaliczania w koszty podatkowe wydatków na określone usługi niematerialne, opłaty licencyjne czy opłaty z tytułu gwarancji i poręczeń. Dotyczy ono zwłaszcza kosztów usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości niematerialnych.

Właściwe określenie istnienia powiązania w rozumieniu przepisów ustaw o podatkach dochodowych jest od wielu lat kwestią kluczową dla prawidłowego zidentyfikowania obowiązków dokumentacyjnych. W tym artykule podejmiemy próbę rzetelnej analizy istniejącego stanu prawnego na początek 2018 r. Istotna nowelizacja przepisów w zakresie cen transferowych, której znacząca część obowiązuje od 1 stycznia 2017 r., nie dotyka w bezpośredni sposób warstwy definicyjnej powiązań, natomiast należyte ustalenie zakresu powiązań ma w kontekście tej nowelizacji rosnące znaczenie z uwagi na fakt, że znacząco zwiększa się zakres obowiązków powstających po stronie podatników, w przypadku których takie powiązania zaistnieją.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wiele razy zwracał uwagę w swoim orzecznictwie, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, określone w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej¹, stanowi integralną część mechanizmu VAT i co do zasady nie podlega ograniczeniu². Minister Finansów RP w odpowiedzi na jedną z interpelacji poselskich wyjaśnia, że niezarejestrowanie dostawcy towaru lub usługodawcy jako podatnika VAT czynnego nie pozbawia nabywcy danego towaru bądź określonej usługi do odliczenia VAT.

Analizując efektywność ściągalności podatku od towarów i usług na przestrzeni ostatnich lat w Polsce, można dojść do wniosku, iż znacząca liczba podmiotów zobowiązanych do odprowadzenia tego podatku – biorąc pod uwagę kwoty należnego VAT do odprowadzenia na rzecz Skarbu Państwa – już nie istnieje lub nie posiada środków finansowych pozwalających na zaspokojenie zobowiązań podatkowych. Problem jest tym bardziej istotny w przypadku uwzględnienia faktu, iż osoby działające w imieniu i na rzecz tych podatników, po zakończeniu postępowań likwidacyjnych lub upadłościowych tychże podatników, zakładają lub kierują analogicznymi – nowymi – podmiotami, które już nie są zobowiązane do odprowadzenia „zaległego” podatku od towarów i usług.

Rząd wprowadził zmiany w Ordynacji podatkowej, które mają przyczynić się do jeszcze mocniejszego uszczelnienia systemu podatkowego. Tym razem w centrum uwagi organów podatkowych znalazły się konta bankowe oraz ich kontrola i możliwość zablokowania.

Ministerstwo Finansów zapowiada zmiany w podatkowych aspektach leasingu, które mają wejść w życie 1 stycznia 2019 r. Zakładają ustanowienie limitu kwotowego w wysokości 150 tys. zł rocznie – ten limit ma się odnosić do możliwości zaliczania rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu. Oznacza to, że raty leasingowe przekraczające limit 150 tys. nie zostaną uznane za koszty podatkowe, a tym samym nie obniżą podstawy opodatkowania. 

Najnowsze stanowisko Ministerstwa Finansów w przedmiocie opodatkowania przez osobę fizyczną zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce osobowej (OPIO) i opodatkowania wystąpienia wspólnika ze spółki osobowej potwierdza rozróżnienie w zakwalifikowaniu do danego źródła przychodów zbycie OPIO przez osobę fizyczną oraz wystąpienie osoby ze spółki osobowej.