Dnia 14 czerwca 2019 roku przekazano Prezydentowi do podpisu Ustawę z dnia 13 czerwca 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, którą to ustawę Prezydent skierował do Trybunału Konstytucyjnego dnia 28 czerwca 2019 roku. W nadmienionej wyżej ustawie został dodany przepis art. 57 b dotyczący podwyższenia odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone w art. 12 § 1 kodeksu karnego, zgodnie z którym sąd będzie mógł wymierzyć karę za przepisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.
Jest to kolejna zmiana z nowelizacji kodeksu karnego, która w całości nie zasługuje na aprobatę
Przepis artykułu 12 § 1 kodeksu karnego normuje instytucję tzw. czynu ciągłego, tj. czynu zabronionego, popełnianego niejako „na raty”. W odniesieniu do czynu ciągłego mamy do czynienia z jednym czynem zabronionym i jednym przestępstwem. Przykładem takiego przestępstwa jest siedmiokrotna kradzież z kasy sklepu kwoty 100,00 złotych czy przywłaszczenie rzeczy o wartości nieprzekraczającej 500,00 złotych, co powodowałoby zakwalifikowanie tego zachowania jako przestępstwa, gdyż łączna wartość skradzionego mienia przekracza granicę czynu zabronionego.
Uchwalony przepis spowoduje, że osoba dopuszczająca się czynu w warunkach z art. 12 § 1 kodeksu karnego będzie traktowana gorzej, aniżeli osoba która jednorazowo ukradnie kwotę 700,00 złotych, tj. w tym pierwszym przypadku w grę wchodzić mogłoby orzeczenie maksymalne kary, które wzrosłoby aż do 10 lat pozbawienia wolności, w drugim wypadku maksymalne zagrożenie wynosiłoby 5 lat.
Nadto zważyć należy, że osoba dopuszczająca się czynu w warunkach z art. 12 § 1 kodeksu karnego będzie podlegała surowszej karze aniżeli tzw. mulitirecydywista z art. 64 § 2 kodeksu karnego, który nie popełnił czynu w warunkach określonych w art. 12 § 1. (kara w przypadku tzw. multirecydywisty według nowej ustawy wymierzana byłaby w granicach od podwójnej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę).
Powyższa regulacja nie znajduje uzasadnienia, gdyż zaprzecza instytucji czynu ciągłego, który nadal jest jednym czynem, dokładnie tak jak czyn popełniony „jednorazowo”. Tego typu norma doprowadzi do nierównego traktowania sprawców popełniających czyny zabronione o takim samym stopniu społecznej szkodliwości. Jest to kolejna zmiana z nowelizacji kodeksu karnego, która w całości nie zasługuje na aprobatę.
Autor: Sylwia Jaszczuk, adwokat, współpracownik Russell Bedford Poland
